Iets dat ik heel belangrijk vind, is om te blijven leren. Zo ben ik nu al ruim twee jaar bezig met het leren van Koreaans, wat begon aan Sejong Institute in Preston (online), waar ik nu met niveau 5 (van 8) bezig ben. Ook heb ik op onregelmatige basis bijles via Preply en heb ik sinds kort nog extra les, die meer gericht is op alledaagse gesprekken - met een focus op spreken.

Allemaal heel mooi, natuurlijk, en ik merk ook dat ik meer weet dan ik denk, maar ik heb nog steeds moeite met het gebruik van de taal - omdat ik te veel aan mezelf twijfel. En dan denk ik terug aan toen ik een jaar of vier oud was.

Ik stond toen te popelen om aan de basisschool te beginnen, ook al wist ik dat ik in groep 1/2 nog niet zou leren wat ik wilde. Maar het was een begin! En de dingen die ik zo graag wilde leren? Lezen, schrijven en Engels.

Tegen de tijd dat ik in groep 3 zat en eindelijk echt de eerste twee leerde, gebruikte ik die kennis om ook met Engels te beginnen. Ik las de ondertiteling en probeerde die te matchen met wat er op tv gezegd werd, gebruikte oude Engelse schoolboeken van mijn broer en zussen (door een groot leeftijdsverschil waren zij allemaal al klaar met de middelbare school) en probeerde als ik naar Engelse muziek luisterde woorden te herkennen.

Natuurlijk was het niet perfect: ondertiteling mist heus wel wat, maar het helpt wel. De schoolboeken waren van de middelbare en ik zat nog op de basisschool, dus het niveau van sommige teksten was lange tijd te hoog voor mij. En woorden herkennen in een liedje betekent nog niet dat je ze begrijpt. Maar ik was jong, zonder verantwoordelijkheden en had tijd genoeg, dus ik las die boeken steeds opnieuw tot ik ze beter en beter begreep en probeerde Engels te betrekken bij het spelen, al klopte er vaak niets van, of als ik aan het schrijven was. Tegen de tijd dat ik in groep 6 zat en we Engelse les kregen, wist ik al redelijk veel.

Maakte ik fouten? O, zeker wel. Heel veel zelfs. En zeker toen ik later terugkeek naar wat ik voor mijn lessen had geschreven, vond ik een enorm aantal fouten in zowel grammatica als spelling, maar hé, ik had het in ieder geval geprobeerd.

Toen ik rond de zestien was, bleef ik bij een nichtje van mij logeren. Zij was weliswaar in Nederland geboren en woonde daar ondertussen alweer jaren en jaren, maar ze was opgegroeid in Australië. Onder andere dankzij haar werk had ze vrienden uit elke uithoek van de wereld en terwijl ik er was, waren er ook twee vrienden/collega's, eentje uit Portugal, eentje uit Rusland. Ze spraken Engels, maar verstonden genoeg Nederlands dat ik niet veel Engels hoefde te praten, wat fijn was voor mij omdat ik op dat moment een beetje bang was om Engels te praten en alles verkeerd te doen.

Maar toen een Canadese collega langskwam met zijn nieuwe vrouw voor een etentje, had ik niet veel keus: zij begrepen geen Nederlands maar wilden mij ook bij het gesprek betrekken, dus ik moest wel naar Engels omschakelen. En dat ging prima! Ondanks dat het maar een paar uur was, hielp het met mijn zelfvertrouwen.

Uiteindelijk ben ik Engels gaan studeren en ondertussen woon ik al bijna negen jaar in Engeland en ik ben ondertussen wel vloeiend, dus al mijn werk was het wel waard!

Nu ben ik dus bezig met Koreaans, maar net als die tiener die bij mijn nichtje aan tafel zat, ben ik bang om fouten te maken. Ook heb ik natuurlijk minder tijd dan toen ik op de basisschool zat en ik kom in het dagelijks leven een stuk minder Koreaans tegen dan vroeger Engels, waardoor ik er minder aan word blootgesteld.

Maar ik kan alsnog terugdenken aan dat kind en van haar leren. Ik heb minder tijd? Oké, daar is weinig aan te doen, maar ik kan tijd maken, dus dat probeer ik nu elke dag te doen. Al is het maar een beetje, want alles helpt. Ik kom minder Koreaans tegen? Tja, daar kan ik 'in het echt' weinig aan doen (al ben ik wel op vakantie geweest in Zuid-Korea en wil ik dat in de toekomst weer doen - altijd de beste oefening), maar ik luister naar Koreaanse muziek, lees elke dag in ieder geval IETS in het Koreaans via apps, kijk ook wel Koreaanse tv (maar niet genoeg) en ik heb tekstboeken, werkboeken en een boek met Koreaanse verhalen die een Engelse vertaling bevatten om te helpen met leren. Ik moet het allemaal meer opzoeken, maar het is niet onmogelijk.

Wat betreft fouten maken, moet ik toegeven dat dat lastig blijft voor mij. Als ik schrijf, heb ik wat meer tijd om na te denken, al ben ik ook dan soms wat onzeker. Maar praten? Om de een of andere reden vind ik het moeilijk om 'in het echt' hele zinnen te maken, buiten de lessen om, maar wat ik als kind wel wist en als tiener even vergat, is dat fouten maken niet uitmaakt, als je er maar van leert. En, oké, als mensen begrijpen wat je bedoelt, maar ook met fouten is dat mogelijk (zelfs een grote fout is nog te redden met extra informatie).

Ik heb in december weer een examen en binnenkort heb ik meer (bij)les waarin ik verwacht word alleen in het Koreaans te spreken - we zullen zien of ik mijn eigen tips naleef.

(Wat ik net schreef over fouten maken, geldt natuurlijk niet voor mijn werk: in dat geval zijn fouten wel een probleem en moeten ze vermeden worden! Maar tijdens die eerste stappen? Daar horen ze thuis.)

Het makkelijkste antwoord op de vraag of je gratis vertaalwerk moet doen als je net begint: je moet niks, je mag alles.

Ik ben wel begonnen met wat gratis werk voor ervaring en mogelijke latere samenwerking, maar ik was op dat moment in een positie waarin ik me dat financieel kon veroorloven. Kun je dat niet, dan is dat natuurlijk een ander verhaal. Persoonlijk deed ik dit trouwens niet voor bedrijven of vertaalbureaus, maar alleen voor 'kleinere' klanten, om ze zo maar even te noemen. Personen, met andere woorden, die zelf ook niets of niet veel met hun teksten verdienden. Ik heb er wat ervaring door gekregen en wel enig werk nadien, maar was het de moeite waard? Tja, sommige mensen zullen zeggen van niet. Het scheelde voor mij dat ik kon kiezen teksten te vertalen die ik leuk en interessant vond.

Het nadeel is natuurlijk dat je als freelancer vaker wordt geacht voor niks of met korting te werken en hoe meer mensen werk verrichten voor minder, hoe meer de markt dat gaat verwachten van de rest. Vandaar ook dat ik het nu niet meer doe, met enige uitzonderingen (een voorbeeld is mijn neef die vroeg of ik zijn Engelse scriptie kon proeflezen: hij vroeg wel hoeveel het zou kosten, maar ik besloot het een afstudeercadeau te maken). Maar die uitzonderingen zijn zeldzaam, want ik weet ondertussen beter wat mijn tijd waard is en ik krijg genoeg betaald werk dat ik die ervaring niet meer nodig heb.

Uiteindelijk blijft het je eigen keuze, maar vraag jezelf eerst waarom je het wilt doen. Wil je gewoon (zelf!) iets aardigs doen voor iemand, of ben je vrijwilliger voor een non-profit? Of wordt er misbruik van je gemaakt? Want waarom zou jouw werk, ook als beginner, niet meer waard zijn?